Život i stvaralaštvo
STANISLAV BINIČKI (1872-1942) zauzima visoko mesto u istoriji naše muzičke kulture, a njegova delatnost može se posmatrati na stvaralačkom, izvođačkom i pedagoškom nivou.
Rođen je 1872. godine u selu Jasika kod Kruševca. Prva muzička znanja i praksu Stanislav Binički stiče tokom gimnazijskog školovanja.
Po položenoj maturi upisuje se na Filozofski fakultet u Beogradu, gde nastupa kao pevač u Akademskom pevačkom društvu Obilić i Beogradskom pevačkom društvu, a sam osniva Muzičko društvo, koje ima za cilj da neguje instrumentalnu i orkestarsku muziku. Posle završetka studija, Binički radi kao predavač u leskovačkoj Gimnaziji. Godine 1895. odlazi u Minhen, gde na Muzičkoj akademiji studira solo pevanje kao i kompoziciju kod tadašnjeg Mokranjčevog profesora J. Rajnbergera. Poslednjih godin
a njegovih studija u Minhenu, izvode se u tom gradu i neke njegove kompozicije (horovi na stihove nemačkih pesnika). Završivši muzičko školovanje u Minhenu, Binički se 1899. godine vraća u Beograd, gde učestvuje u osnivanju Srpske muzičke škole. Postaje dirigent tada formiranog Beogradskog vojnog orkestra sa kojim priređuje i prve redovne koncerte. Uporedo sa tim, radi kao horovođa više pevačkih društava. Sa pevačkim društvom Stanković ostvaruje prva beogradska izvođenja velikih vokalno- instrumentalnih dela kao što su Hendlovi oratorijumi Stvaranje sveta i Sedam Hristovih reči, Betovenova Deveta simfonija, Hristićevo Vaskrsenje itd. Sa ovim ansamblom gostuje u Rusiji 1911. godine. Iste godine postaje i prvi direktor tada osnovane Muzičke škole “Stanković”.
Pred Prvi svetski rat, uz saradnju svoje supruge – pevačice Miroslave Binički, korepetitora i horovođe, Binički sprema i diriguje operske predstave u Narodnom pozorištu u Beogradu (Trubadur, Toska, Čarobni strelac, i dr.). Za vreme rata se kao vojni kapelnik povlači zajedno sa srpskom vojskom preko Albanije i Krfa, i dolazi u Francusku, gde sa Orkestrom Kraljeve garde priređuje česte koncerte. Posle rata, kao direktor i profesor radi u školi “Stanković”, a 1912. godine postaje prvi direktor, tada osnovane, stalne Opere Narodnog pozorišta. Godine 1924. prestaje javna umetnička delatnost Stanislava Biničkog. Umro je u Beogradu 1942. godine.
Sa Beogradskim vojnim orkestrom, 1899. godine, Binički izvodi svoje prvo orkestarsko delo Iz mog zavičaja, pisano na bazi narodnih motiva. Ubrzo zatim počinje i njegovo interesovanje za pozorišnu muziku za koju ostaje vezan tokom cele svoje umetničke karijere. Posle uvertire i scenske muzike za Nušićevu programsku bajku LJiljan i omorika (1900) nastaju uvertira i simfonijski intermeco i za Vojinovićevu dramu Ekvinocio (1903) u kojima Binički ispoljava svoje sposobnosti muzičkog dramatičara. Uvertira, a naročito intermeco, predstavljaju u stvari programske kompozicije u kojima Binički u oštrim kontrastima između Adagia (Zatišje pred buru) i Allegro con fuoco dočarava elementarnu psihološku dramu kojom je Ekvinocio prožet. U odnosu na pomenuta dela, znatno manje umetničke vrednosti je muzika koju je napisao za Nušićevu komediju Put oko sveta i dramu Nahod, kao i za Tašanu Bore Stankovića.
Opera Na uranku, komponovana takođe na tekst Branislava Nušića, u stvari je mladalački pokušaj, kako mladog autora u oblasti nacionalne drame, tako i njegovog muzičkog tvorca u domenu opere.
Solo pesme – ciklus Mijatovke ( u stvari pesme iz okoline Vranja, a ciklus je tako nazvan po popularnom gradskom pevaču amateru Mijatoviću) i Pesme iz južne Srbije spadaju u grupu tradicionalno harmonizovanih narodnih melodija sa elementima gradsko-sevdalinskog folklora. Originalne solo pesme na stihove J. J. Zmaja, Alekse Šantića i Jovana Ilića pripadaju čistoj ljubavnoj lirici i u njima se najočitije odražava stil Beogradske škole i građansko sentimentalni ton, naročito u pesmama Grivna, Kad ja videh oči tvoje, Da su meni oči tvoje, Pod jorgovanom itd. U horskim kompozicijama Binički je jednim delom (u ciklusu Tetovke) sledio Mokranjčev uzor, dok je u drugima, pisanim na stihove pesnika Milorada Petrovića – Seljančice, dao originalan ciklus od šest pesama. U stvaralaštvu Biničkog značajno mesto zauzimaju i duhovne kompozicije. Kao višegodišnji vojni kapelnik komponovao je i vojne marševe od kojih je najpoznatiji Marš na Drinu. Iako je najznačajnije rezultate postigao na izvođačkom i organizatorskom polju, Binički i kao kompozitor zauzima značajno mesto u istoriji srpske muzike, čineći prelaz između generacije Marinkovića i Mokranjca, orijentisane ka vokalnoj muzici i grupe stvaralaca koji započinju negovanje većih instrumentalnih i scenskih dela ( Konjović, Milojević, Hristić).
Ceneći zasluge Stanislava Biničkog na širenju muzičke kulture i organizovanju muzičkog života u Srbiji, Narodni odbor Opštine Leskovac, 1959. godine dodelio je Muzičkoj školi ime ovog poznatog kompozitora koje ona sa ponosom nosi više od pola veka.